De discussie over de vrije artsenkeuze is weer behoorlijk opgelaaid, en wij collega’s maken ons hierover ernstige zorgen. Het is te belangrijk om samen te vatten in een paar zinnen – heb je vijf minuten?
Slaapmakend heeft jarenlang contracten met zorgverzekeraars gehad. Het grote voordeel: facturatie loopt direct via de zorgverzekeraar, dus onze patiënten hoefden de factuur niet zelf in te dienen bij hun zorgverzekeraar.
Maar de nadelen gingen ons steeds meer tegenstaan. Elke zorgverzekeraar stelt andere eisen, onderhandelen is geen onderdeel van het sluiten van een contract. En al die gestelde eisen werden een steeds grotere administratieve last. Natuurlijk zitten daar nuttige eisen bij: een behandeling hoort evidence based te zijn, en kort als het kan, lang als het moet. Daar staan wij volledig achter.
Maar moet een zorgverzekeraar ook inzicht krijgen in behandelinformatie? Zorgverzekeraars vinden van wel, wij vinden van niet. Sterker nog: het gaat direct in tegen ons beroepsgeheim, en met name bij psychische zorg is geheimhouding ontzettend belangrijk. Hoe meer informatie gedeeld wordt, hoe groter de kans dat het ooit uitlekt. Als ook grote techbedrijven zoals Google, LinkedIn en Dropbox een datalek hebben gehad, wie kan dan garanderen dat dat bij een zorgverzekeraar niet gebeurt? Het is -helaas- naïef om te denken dat gevoelige data bij elk groot bedrijf goed is afgeschermd.
Een ander struikelblok zijn de jaarbudgetten. Bij de ene zorgverzekeraar mochten we voor bedrag X behandelen, en bij een andere zorgverzekeraar gold weer een ander bedrag. Krijg je toevallig veel aanmeldingen van clienten die verzekerd zijn bij Zilveren Kruis? Dikke pech, want zodra je budget op is, moet je door blijven behandelen zonder dat je ervoor betaald wordt. Psycholoog word je uit overtuiging, niet om op binnen te lopen, maar gratis werken is het andere uiterste. Bovendien: als je psychologen inhuurt, als werknemer of freelancer, dan kun je er verlies op maken en aan ten onder gaan. Meerdere grote instellingen zijn de afgelopen jaren in de problemen gekomen door financiële nood.
En oh ja, zorgverzekeraars schreven ook voor hoeveel “lange” behandelingen (+/- 11 sessies) we mochten doen. We behandelen zo kort mogelijk en hebben geen financieel belang bij langer behandelen, omdat we meestal wachtlijsten hebben, maar als iemand beter functioneert na een paar extra sessies, dan doen we dat. Je voorkomt dan dat iemand doorverwezen moet worden naar de specialistische GGZ, daar opnieuw z’n verhaal moet doen en met veel hogere maatschappelijk kosten tot gevolg. En wat gebeurt er in de maanden dat de cliënt op de wachtlijst moet staan om uberhaupt een afspraak te krijgen in de specialistische GGZ?
Dit zijn maar een paar voorbeelden – alleen al de lijst van eisen waar een factuur aan moet voldoen, is te lang om hier op te noemen. Al die eisen leiden tot extra administratie en frustratie, teruggestuurde facturen, eindeloze telefoontjes met onwetende helpdeskmedewerkers, en cliënten die zich -terecht- zorgen maken over hun privacy.
Al die tijd, en al die energie, steken we liever in goede zorg. Voor ons was de grens bereikt, en dus sloten we geen contracten meer af.
De afgelopen jaren werden we hierin beschermd door de wet. Het overgrote deel van de Tweede Kamer vond vrije artsenkeuze een groot goed, en daarom waren zorgverzekeraars verplicht om minimaal 75% van de facturen van ongecontracteerde zorgaanbieders te vergoeden. Het “hinderpaalcriterium” was leidend, dat houdt in dat het verschil in kosten voor de cliënt nooit zo groot mag worden dat het een hinderpaal vormt om die zorgverzekeraar te kiezen waar hij het meeste vertrouwen in heeft. Ongeacht of die zorgaanbieder contracten heeft afgesloten of niet. Toegankelijkheid van de zorg is van levensbelang, en dat geldt ook voor de GGZ.
Dat hinderpaalcriterium staat onder druk, en dat is slecht nieuws. Het leidt tot grotere machtsconcentraties in de zorg, minder concurrentie, en groeiende privacyrisico’s. Natuurlijk zijn er cowboys in zorgland die misbruik maken van het hinderpaalcriterium, en natuurlijk moeten die aangepakt worden. Maar goedwillende zorgaanbieders die meer tijd willen besteden aan goede zorg voor iedereen, en minder aan administratie, moeten gekoesterd worden. Ze vormen een broodnodig tegenwicht tegen de groeiende macht van zorgverzekeraars en zijn hard nodig in de geestelijke gezondheidszorg.
Als je dit met ons eens bent, dan kun je een signaal afgeven door uiterlijk 31 december een zorgverzekering te kiezen die de vrije artsenkeuze zoveel mogelijk intact houdt. Kijk daarvoor naar een restitutiepolis die 100% vergoedt van het NZa tarief. Dat kost een beetje meer per maand, maar dat is het zeker waard. Hier vind je een onafhankelijk overzicht voor de beste polissen in 2023.
Bedankt voor je tijd!